In Holland staat mijn huis

[p. 73]

Mijn zuster Annebelletje

Nee, zegt mijn zoontje resoluut, als ik hem het laatste stukje brood met suiker in de mond wil stoppen. Ik heb geen tijd meer. Ik moet naar m'n zuster.

O. Waar woont je zuster?

Daar! wijst hij. Kom 's mee kijken.

Ik ga mee achter de schoorsteen. Daar zit ze, zegt hij. Zie je wel?

Er is niets. Helemaal niets. Zelfs geen heel klein girafje.

O ja, zeg ik. Lief, zeg. En hoe heet je zusje?

Ze heet Annebelletje.

Zo zo. Dag Annebelletje. Wil je ook een stukje brood?

De astrale zuster krijgt een hap brood en hijzelf neemt ook nog een stukje voor de gezelligheid. Ik zie nu grote mogelijkheden in zo'n onzichtbaar zusje, het eten gaat veel vlotter.

Hij heeft nu dus een familielid geschapen, dat onzichtbaar met ons meeleeft, mee-eet en heel gemakkelijk is in de omgang. Ze kan nooit iets van hem afpakken, ze maakt geen ruzie en ze wil wel altijd slapen gaan, als hij zin heeft een bed voor haar te bouwen, en dat komt nog al eens voor. Hij zingt zachtjes heel roerende liedjes voor haar en hij vertelt haar lange warrige verhalen over vracht-auto's.

Iedereen, die aan de deur komt, moet haar zien, ook de bakker, die een beetje gegeneerd met een mand vol brood meeloopt door de huiskamer. En

[p. 74]

de visite moet voortdurend naar Annebelletje komen kijken.

Een keer was er een wildvreemde heer met een collectebus aan de deur. Hij werd onmiddellijk aan het handje meegevoerd om Annebelletje te zien.

Daar, zei het jongetje. Ze slaapt. Lief hè?

Ja, zei de collecte-heer. Je hebt een lief zusje hoor. Hij keek radeloos naar de lege kussens.

Ze heb ook een buuste, zei mijn zoon.

Zo zo, zei hij. En hij keek nog eens goed. Er was echt niets, maar ja, hij was toch volledig bereid om nog eens met nadruk te zeggen: Zo, nou, een mooie buuste heeft je zuster, hoor.

Heb jij ook een buuste?, vroeg mijn zoontje. Ik weet niet precies waar hij het begrip vandaan heeft, maar het schijnt hem erg te intrigeren. Als ik een sprookje begin te vertellen over een elf of een fee, dan is altijd het eerste wat hij vraagt: Heb ze een buuste?

Nee, zei de collecte-heer. Die heb ik niet.

Jammer he?, zei mijn zoon.

Dat wel ja.

Maar je heb een bus.

Ja, ik heb een bus.

En daarmee was het bezoek afgelopen. En Annebelletje is een steeds aanwezige huisgenoot, waarmee we voortdurend rekening moeten houden. Ze moet altijd mee naar de zandbak en als we gaan wandelen en al een eind op weg zijn, met hoeden en jassen aan, roept hij ineens ontsteld: Annebelletje! We hebben Annebelletje per ongeluk thuisgelaten en we moeten nu geduldig weer

[p. 75]

mee naar huis om haar te halen. We doen het maar, want aan de andere kant hebben we veel aan dit wezen te danken. Ze is zo'n prachtig wapen: we kunnen altijd zeggen: Annebelletje zou dat noooooit doen. Annebelletje plast niet in bed. Annebelletje knoeit niet met haar worteltjes.

Als de visite soms per ongeluk op Annebelletje gaat zitten, schreeuwt hij moord en brand.

De relatie duurt een hele tijd, maar dan is het ineens afgelopen. Ineens wenst hij Annebelletje niet meer te kennen. En als ik naar haar informeer, doet hij ontwijkend en onverschillig. Misschien was ze te braaf?

En toen ik vanmorgen, zelf eerlijk verschrikt, uitriep: Pas op, je zit op Annebelletje, toen keek hij me wat verward aan en hij kreeg langzaam een kleur. Ik zag dat hij in tweestrijd verkeerde. Moest hij Annebelletje verloochenen? Of moest hij maar weer meespelen met het spel?

Zijn conflict werd opgelost, doordat er iets hard boven ons huis ronkte.

Een helicopter!, riep ik opgetogen. Kijk dan gauw! Een helicopter!

We renden naar het raam en staarden het ding lang na.

Daar zit ze in, zei hij toen. Annebelletje zit er in. En hij wuifde opgelucht.

Och, zei ik. Gaat ze weg?

Ja, zei hij overtuigd. Ze gaat weg, naar haar moeder en ze komt nooit terug.

Het is een ideale manier om van zusters met buustes af te komen. Maar toch missen we haar een beetje.