Logo DBNL
Emblemata (1618)

Emblemata

(1618)–F. van Schoonhoven–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Medio tutissimus ibis.
Emblema XII.



illustratie

 
In medio fueram tutus; dum prendere summae
 
Nitor; in adversum culmine dejicior.

Commentarivs.

DOcet hoc Emblema; Fortunam reverenter, & cum modo esse habendam, ne dum ad culmen pervenire contendimus, unà cum ipsis ramis, quos comprehendimus, decidamus. Testudo ubi collecta in suum tegmen est, tata stat ad omnes ictus; ubi exerit partes aliquas; quodcunque nudavit; obnoxium atque infirmum habet: sic nos, apud nos, tuti sumus. Cum autem Caesareum illud, Plus ultrà, cogitantes; Fortunae nos exponimus, ex alto in imum saepe praecipitamur.

Quoniam ad ultimum exire, nisi lenta foelicitas non solet. Appetitus autem, dum longius evagantur, & tanquam exulantes cupiendo atque appetendo, non satis à Ratione cohibentur; finem & modum transeunt; quem ubi semel reliquerant; actum est:

Quisquis (enim) medium defûgit iter;
+Stabilinunquam tramite currit.

Et secundum Aristotelem; quantò magis aliquid accedit ad medium; tantò melius, quantò magis distat à medio, tantò pejus est. Hoc unum itaque com Plauto cogitemus;

+Modum omnibus rebus optimum esse habitum,
Nimiaque omnia, nimium exhibere negotium hominibus ex se.

Prudenter Tragicus;

 
+Fata si liceat mihi
 
Fingere arbitrio meo;
 
Temperem Zephyro levi
 
Vela; ne pressae gravi
 
Strepitu antennae tremant.
 
Tuta me media vehat
 
Vita decurrens via,
 
Quicquid excessit modum
 
Pendet instabili loco.

Probavit hoc insolens ille Puer, patriae cautionis immemor, qui

 
Gnosium Regem timens,
 
Alta dum demens petit,
 
Artibus fidens novis,
 
Certat & auras leves
 
Vincere, & falsis nimis
 
Imperat pennis Puer;
 
Nomen eripuit freto.
 
Callidus medium senex
 
Daedalus librans iter;
 
Nube sub mediâ stetic
 
Alitem spectans suum.

Hinc ita Horatius ad Licinium,

 
+Rectius vides Licini, neque altum
 
Semper urgendo, neque dum procellas
 
Cautus borrescis, nimium premendo
 
Littus iniquum.
 
Auream quisquis mediocritatem
 
Diligit; tutus caret obsoleti
 
Sordibus tecti, caret invidendâ
 
Sobrius aulâ.
 
Vivitur parvo benè, cui paternum
 
Splendet in mensâ tenui salinum,
 
Nec leves somnos timor, aut cupido
 
Sordidus aufert.

Munera ista quae fallax Rhamnusia dat, insidiae sunt, &, quod Demosthenes de donis hostium dicebat; δῶρα ἄδωρα.

Quicquid in altum Fortuna tulit, ruitura levat.+

Licet enim pullis suis aspirare aliquandò videatur, tamen ad+ ultimum temeritati non sufficit; quosque diu prosecuta est, repentè velut fatigata destituit. Destituit? immò abjicit. Soletque, quos plurimis beneficijs ornavit, ad durissimos casus reservare,

Et longi poenas Fortuna favoris+
Exigit à miseris.

Itaque adversus hujus fallacias, hoc scuto & scito, cum Senecam,+ te munio & moneo; Vt scilicet ad parva te redigas, ex quibus cadere non possis; & Fortunam, ut tunicam, magis concinnam, quànı longam probes.


Vorige Volgende