‘Wêr tinkst oan?’
De lêste tiden ha wy net sa faak argewaasje mear.
‘Oan fakânsje.’
‘By pake en beppe?’
Se skodhollet.
‘Nee, echt fakânsje, in pear wike achterinoar, yn 't bûtenlân. Mei ús allen.’
‘Dat sil allinne kinne as wy oan dizze sjo meidogge.’
‘Sil ik mem oars stikem opjaan?’
‘My bêst. Oft se der bliid mei wêze sil is wat oars.’
Wy gnyskje om it idee. Ynienen fyn ik it hearlik dat heit en mem fuort binne. Fan tefoaren hie 'k dertsjinoan sjoen om de hiele jûn allinne mei har te wêzen, mar no bin 'k folslein op 't gemak.
As de sjo dien is helje ik it iis út 'e friezer, en skep ús elk in flinke hoeke yn in skaaltsje. Wylst wy it behimmelje seit Fardou ynienen: ‘No is 't krekt as binne wy troud, fynst ek net?’
‘Ja mem,’ sis ik.
‘Net mem,’ seit se, ‘in mem wol 'k net wêze.’
‘Bern binne lêstich,’ jou ik grif ta, ‘wy kinne wol sûnder.’
‘Witst,’ seit se, ‘ik wol alles opkalefaterje. Oare kleuren, oar tapyt, en ek oar húsrie.’
‘Alwer?’
‘Alwer? Dat wy no ha is in healjier âld, hear! Heech tiid foar wat nijs.’
Ik jou har in dúst. ‘Do bist in djoerenien.’
‘En do bist in sûch. Silst ús noch even wat iis helje?’
Laitsjend rin ik nei de keuken. Froeger boarten wy wittefaak heit en memke. Op 'e nij helje ik it plestik bakje út 'e friezer en snij in hompe derôf. Wy ha al aardich regaad makke. Fluitsjend set ik de skaaltsjes op 'e tafel.
Auteursrechtelijk beschermd