Swarte ingels

[p. 188]

7

Nuvere, wurch meitsjende dagen wiene it, nei ûntmaskering. Mei in liif fol spanning rûn ik troch it hûs, wie fertocht op alles wat heit sei en die. De hiele tiid ferwachte ik dat er my ûnferhoeds oansjitte soe.

Mar dat gebeurde net. En dat sloopte my. Want ik woe my tjirgje, raze en balte en skreauwe; al myn wrok en haat yn in einleaze tirade oer him útstoarte. Hy moast witte wat er stikken makke hie. Dat soe my lotterje, ik fielde dat it my lotterje soe. En om dat fielen folslein te meitsjen soe 'k him ek fertelle fan Fardou en my. Om sjen te litten dat der dochs noch wat bestie dat net besmodzge, besmet en hopeleas wie.

Neat liet er skine. Hy wie op syn heechst in grissel swijsumer, noartsker miskien. Ik stie fersteld. Blykber koe er noch better toanielspylje as dat ik tocht. Hy moast it dochs bepraat ha mei dy Saapke; ûntset, mar op syn minst ûngerêst wêze fanwegen it gegeven dat ien op 'e hichte wie fan syn eskapades.

Oan mem fernaam ik neat, se hâlde har krekt lykas oars. Har hie er dus niks opbychte. De dagen ferrûnen. Alles bleau itselde.

Lokkigernôch koe 'k myn frustraasjes dêroer mei Riemer beprate. Ek dy hâlde him foar 't each itselde as earder, mar ik wist èn fernaam dat er him allinken distansjearre fan heit. Namste hertliker wie er tsjin mem. Hy makke grapkes, fertelde smoute ferhalen; joech har sels in kear in komplimint doe't se in nije jurk oan hie.

[p. 189]

‘Ik begryp dy man net,’ sei ik op in jûn tsjin him, ‘sa'n foarfal moat dochs oan him frette, as kanker, in kwaal op termyn. It kin net oars of hy moat ûnwis wêze, yn 'e war, wantrouwich ek. As er fuort giet en by dat frommes oanbellet, sil er dochs oer 't skouder sjen. Of net?’

‘Ik wit net hoe't soks wurket. Giet er ek noch geregeld op stap?’

‘Hy hat net in tongersdeitejûn oerslein. Yn 'e wykeinen is er altemets ek fuort.’

‘Miskien tinkt er wol dat er yn syn rjocht stiet, hat dat wiif him sa yn 'e besnijing dat er mient dat der leafde yn 't spul is.’

‘En dy bestiet net.’

‘Nee, dy bestiet net.’ Hy lei it kassettebantsje op 'e tafel, dat er krekt mei in protte lijen en muoite út 'e tiis helle hie. Dêrnei tearde er de hannen yn 'e nekke, ûnder 'e donkere krollen. ‘Ik kin him net mear mei gewoane eagen besjen,’ sei er. ‘En as dat mei my al sa is, kin ik 't my sawat yntinke hoe't dat mei dy wêze moat. Sitst der moai mei oanklaud.’

Ik knikte, kriich it bantsje fan 'e tafel. Koest krekt it plak sjen dêr't de tape yn 'e rekorder sketten wie. Faaks dat Riemer syn ynspannings fertuten dien hiene.

‘Dochs soe ik de hiele boel op syn berin litte,’ ferfette er, ‘as jim' heit fierders gjin lûd jout. Ik bedoel, do witst no hoe't er yninoar stekt. It is in liger en in dikke lul. Mar wat kinst dermei? Neat. Kinst it jim' mem net fertelle. Net no't se de ôfrûne moannen sa op 't skik is. Fynst al?’

Nee, skodholle ik, nee.

‘Dêrom. It soe my ek begrutsje om har, want sy is swier okee. En wa wit, miskien is jim' heit sa kjel wurden dat er der al in punt achter set hat. Dan soest in protte rarichheid

[p. 190]

om 'e nocht oeral helje. Boppedat, as puntsje by pealtsje komt is se tûk genôch om sels dingen te bespeuren dy't net doge.’

It klonk sa ferdomde logysk en rasjoneel. En dat wie it ek. Ik sei dat er gelyk hie, soe 't foar my hâlde, koe wol in geheim bewarje.

Mar freon, erges boppe-op in berch hie in spytgnys-kjende narre in stientsje los wâde. En dat stientsje stuitere net te kearen nei ûnderen, begûn oare stiennen mei te nimmen, hieltyd mear. Heardesto it rommeljen net?