Swarte ingels

[p. 205]

10

Brecht is de earste. Ik ha 't besinke litten en Fardou hat gelyk. Se hat altyd gelyk. Ik meitsje der fuortendaliks wurk fan. Iisbaanferkearing. Brecht is de op ien nei jongste dochter fan Merkus, de gemeentesiktaris dy't oan 'e Foarwei wennet. Se hat lang, read-slaggerich hier dat dûnset as se rydt. Se is in jier âlder as my. Riemer hat my winliken oantrune. Neffens my hat dy it op dy stean, sei er. Mar se rydt op iishockey-redens, sei ik. Ja en? sei Riemer. It is in lekker ding.

Noch begryp ik net hoe't it slagge is. Sûnder echte driuw en knoffelich yn myn hâlden. Doe't ik har oanspriek stie se yn in groepke. Ik wit al net iens mear wat ik sein ha. Mar wy rekken oan 'e praat en ha dêrnei in rûntsje of wat tegearre riden. Yn in rêstich tempo, want hurd koe se dochs net op dy belachlike redens. Se smookt filtersigaretten. Oan 'e ein fan 'e baan ha 'k har in fjurke jûn. Doe't ik it har foarhâlde, kriich se myn beide hannen beet. Letter, nei't se opbine moast, ha wy frijd op in bankje. Sa nuver, sa ûngewoan. Se brûkt ien of oar parfum dat sterk rûkt. Ik kin de geur mar net kwytreitsje. Justernacht lei 'k by Fardou. Mei de hân bedekte se myn mûle, flústere: Neat sizze, neat sizze. Dêrnei hufte se my op 't boarst, tute my.

‘Hoe lang is 't no?’ freget se.

‘In wike of fjouwer, likernôch. Ik sil der in punt achter sette.’

‘Net dwaan. Nee, net dwaan. Ik bin der krekt wat ta wend.

[p. 206]

Noegje har út, hjir op dyn keamer. Mem sil gjin beswier ha, fynt it grif nijsgjirrich. Do seist gewoan dat jim' wat muzyk draaie sille. Soargje foar drinken. Stek in kears oan. Meitsje it romantysk. Frij mei har. Lit de hannen dwale. Mar net de klean út, dat net. Dochst it? Dochst it foar my?’

‘Nee, ik ferdom it. Ik kin it net, echt net.’

‘Do moatst. En ik sil achter de doar stean te harkjen. In skoft. En dan triuw 'k him iepen, kom jim' oer 't mad. Do leist boppe-op har, sy hat de earmen om dy hinne. Har hier, dy fjoerreade flagge, sit hielendal yn 'e tiis. O, sil ik sizze, it spyt my, hiel skruten en beteutere. Nei alle gedachten bliuwt it stil, want do witst net watst sizze moatst. Mar har swijen is keninklik, bazich ek. Grutsk en besitterich sjocht se my oan. Nochris ûntskuldigje ik my en rin feralterearre de keamer út.’

‘Do gûlst.’

‘Ik gûl net.’

Hoeden lis ik har de hannen om 't gesicht, slikje, sa't ik dat faker dien ha, de seesâlte skitt'ring fan 'e wangen. Dy wrange, bittere smaak.

‘Sis it ta,’ seit se. ‘Alles wol ik mei- en trochmeitsje. Sis datst it dwaan silst, broerke.’

En ik sis it ta.