Eiland der eenzamen (gevangenisgedichten 1943-1944)

[p. 13]

De Zwijger

GEEN onzer weet de herkomst van
Dien vreemden, dien fluweelen man
Die zeven een en veertig heet,
Die als men roept geen antwoord weet,
Nooit tikt op de verwarmingsbuis,
Noch vloekt op duivel, hel of Pruis.

Soms rammelt er een sleutelbos,
Gaan van zijn deur de grendels los
En wordt hij, stom en wit als krijt,
Zijn kruisberg op en af geleid;
Waarna hij bloedend en gedeerd
Weer doodstil in ons midden keert.

Zoo rekt hij zwijgend zijn bestaan
Van volle maan naar volle maan
En kauwt op strootjes uit zijn bed
En beidt het uur dat hem ontzet;
Maar somtijds als de nacht invalt
Verheft hij plots een hooge stem:
Jerusalem! Jerusalem!
Zingt hij dan dat het schalt.