Eiland der eenzamen (gevangenisgedichten 1943-1944)

[p. 24]

Der wereld zware nood is over

HET was een nacht als na een regen
Waarin ik stram mij vond gelegen.
Ik zag door takken en door grassen,
Die rond mij waren dichtgewassen,
Een groene schijn van water leken
En met een snik de sterren breken.
De wind ging zwaar door de platanen;
Ik had een zilten smaak van tranen.
Terwijl ik langzaam mij ontdekte
En huiverend de handen strekte
Naar iets dat, binnen mijn verlangen,
Gelijk een vrucht was blijven hangen,
Voelde ik aan hun vertraagd gebaren
Dat zij mij vreemd geworden waren.
Wat is gebeurd? trachtte ik te denken,
Toen dáár een hand begon te wenken
En ginds een hoofd kwam opgerezen
Naast nóg een hoofd en nóg een wezen.
De nacht, zon ik, zal dra voorbij zijn;
En warm in mij ervoer ik blij zijn
Om een gedicht dat ik zou schrijven,
Een tragedie in veel bedrijven,
Waarna 'k mijn hoofd weer nedervleide.
En 'k droomde door: ik zat bescheiden
Met moeder bij een roemer moezel,
Toen 'k eensklaps uit dien zoeten doezel
Gewekt werd door een hijgend spreken,
Door hier en daar een takken-breken;
Dan, op mijn knieën recht gestrompeld,
Hoorde ik van mond tot mond gemompeld:

[p. 25]

 

Der wereld zware nood is over;

 

En iemand dichtbij in het loover

 

Zei zacht tot mij: wij zijn herboren,

 

En aan mijn oor: wij ademhalen

 

En alle tranen zijn bevroren

 

In het gezang der nachtegalen.