Eiland der eenzamen (gevangenisgedichten 1943-1944)

[p. 31]

Ahasverus

AHASVERUS, zei hij, de wandelende Jood,
En schoof op zij toen ik vannacht mijn deur ontsloot
En zijn gestalte heel den drempel dekte,
Die van nabij nu zeer mijn meelij wekte.
Kom binnen, sprak ik, doch slechts voor een nacht,
Omdat Ahasverus nog nimmer zegen bracht
Aan wie ter wereld hem een leger spreidde;
Doch, om den nood waarin hij wordt geacht,
Moet men den mensch soms van zijn invloed scheiden.

Dien zelfden nacht trof het dat, uit de naaste stad,
Christus den weg afkwam en om een rustplaats bad
En 't eenig bed zoo zwaar beslapen vindend, zeide:
Voorwaar! voorwaar! men moet den mensch soms scheiden
Van zijn vervloeking om den gast; want méér
Is het, ter liefde Gods en tot diens eer
Zijn vijand dan God zelf een bed te spreiden;
Waarna hij, na een lange blik op Ahasveer,
Ontroerd in zijn gedachten, dacht ik, scheidde.