Het lied van den sluier

De kaper, de zeemeeuw en de hond

De kaper richt zijn helsche roer
En roept na kort geding:
‘Bij Florus en bij Blanceflour,
Is 't koop? of wacht mijn kling!’ -
Geeft elken zwaan een parelsnoer
En elken raaf een ring
En vraagt Margreet: ‘Hoe heet je kleine? -
Wat zeg je wel van mijn fonteinen?’

Want op het strand spuit een dolfijn
Twee stralen uit zijn neus:
Een straal van vuur en een van wijn;
Hij zegt: ‘Doe nu je keus!’
(Waarvlucht een meisje nog zoo klein
Zoo'n grooten waterreus?)
En zonder denken, bijna blijde:
‘Ik kies’, zegt zij ‘de stralen beide.’

Hij leidt haar zwijgend naar zijn boot
En spreekt: ‘De aarde is rond
En zeven jaar weer voor mij dood;
Doch 't water is gezond.’
Hij geeft het kind tot speelgenoot
Een zeemeeuw en een hond
Die, als de meeuw haar mantel waschte,
Meewarig naar de sterren baste.

Margreet dien nacht slaapt bij een vuur
Op touwen en zeegras;
De maan is groen, haar licht is zuur,

[p. 16]

 

De hemel gloeit als asch.

 

De stuurman praat: ‘Ik kocht haar duur’,

 

En tuurt op zijn compas:

 

‘Want waar ter wereld dragen zwanen

 

Een parelsnoer van zooveel tranen?’

 

 

 

De nacht gaat om; het vuur verbrandt;

 

Het witte kind slaapt vast;

 

De stuurman neemt haar kleine hand

 

En tilt haar lichten last

 

Op zijnen schouder en roept: ‘Land!’ -

 

Ai! heb ik jou verrast:

 

‘De hemel is het beste heden;

 

Vannacht heb ik voor jou gebeden!’

 

 

 

Margreetje tuurt in zee; de meeuw

 

Pikt gretig in een krab;

 

De booze hond loert als een leeuw

 

En uit een houten nap

 

Giet haar de kaper met een geeuw

 

Den mond vol bessensap

 

En legt, terwijl zij drinkt, vertrouwder

 

Den arm reeds om haar smallen schouder.

 

 

 

Hij spreekt en streelt haar bruine wang:

 

‘De wereld is een klip

 

En in dit eeuwig beurtgezang

 

Van dag en nacht een stip;

 

Doch zeven jaren duren lang

 

Met tweeën op een schip

 

En met, verzaad door lucht en water,

 

Zijn blikken op een eindloos later.’

 

 

 

Het kind vraagt lang niet meer: waarheen?

 

Zij leert van elk bestaan;

 

De hond knaagt rustig aan zijn been;

 

Zij weet waarheen zij gaan.

 

De zeemeeuw voert haar kostbaarheên

 

En hemelsch speelgoed aan:

 

Ruischhoorns, schelpen, sterren en bloemen,

 

Te veel om bij hun naam te noemen.

[p. 17]

 

Des avonds staat zij op het dek,

 

De stuurman voedt de vlam

 

En voert een lang en luid gesprek

 

Met een die naast hem kwam;

 

Hij ruikt, gelijk zijn boot, naar pek

 

Doch spreekt als Abraham;

 

Van alle lichten en planeten

 

Zou hij de verre wegen weten.

 

 

 

Soms druppen tranen in zijn baard

 

En uit zijn mond, die spoog

 

En meeuw en hond geen vloeken spaart,

 

Klimt een gebed omhoog:

 

‘Ik dank u, God, die ons bewaart

 

Als de appel van uw oog;

 

Laat ons, die voor U zijn geschapen

 

Als kiekens in uw vleugels slapen.’

 

 

 

Geen storm ontreddert zijn bestaan

 

Of slingert met zijn lot;

 

Doch grommend naar den oceaan

 

Die op hem samenrot,

 

Behoudt zijn ziel de rechte baan;

 

Zijn avondster is God;

 

En door een woestenij van touwen

 

Gaat telkens weer een morgen blauwen...