Spolia mundi

[p. 30]

De Emmausgangers

Vermoeid van roem en rijken ommehaal
Van fulpen stoffen en bizarre kostbaarheden,
De hoge veer gefnuikt en 't brallend borstmetaal -
Helm, keten en kuras - versoberd tot dit heden:

o, Deze Rembrandt, déze ijdeltuit
Die, met de hand waarop zijn aders blinken,
Nadenkend wist langs de beslagen ruit
Om ongestoord de dag op Amsterdam te drinken.

De stad ligt grijs en 't Noorderlicht valt grauw
En van verdriet en eenzaamheid doorschenen
Staat hij en droomt en huivert van de kou
En glimlacht soms door zijn verdrieten henen

Om wat zijn wezen won aan allerrijkste zin, -
Aan liefde en schoonheid en supreme waarden -
En ademt zwaar en neemt een zetel in
Bij 't doek waar, tussen hemel nu en aarde,

Naast 't heilig Boek, waarin een zwaneveer
De titel wijst, hij met het rood der rozen
Het grijs der zaal in gloed zet rond den Heer
Die, als de gasten, die plots ademloze

Getuigen, door een goddelijke brand
Gegrepen, als verstarren in aanbidden,
Zijn gloed verhevigt onder Rembrandts hand
En zich verterend oplost uit hun midden.