Spolia mundi

[p. 42]

Cimetière des Incurables

De poort

Hier staat alleen een windvaan op de toten.

De brug

Wie hier een anzicht koopt
Kan even stilstaan om de haast te horen
Waarmee het water van de bergen loopt.

De gids

Op zijn kaal hoofd draagt hij een pet met biezen
En zweert bij Harnack en bij Silvikrin.

Entrée

Breek hier de zilveren herfstdraad van de spin
En knoop uw kleed: uw hoop mocht soms bevriezen.

Het gastenboek

Wie langer dan een uur hier denkt te toeven,
Kan in dit boek met naam en titels snoeven.

De laan

Kan ik 't gebeetren dat ik mij verveel?
De hark van Pieterson viel van haar steel.

De coniferen

Wij ook, helaas, wij kunnen 't niet verhoeden!

De graven

De bozen maken misbruik van de goeden.

De stenen

Waar ziet ge ons wel voor aan - ook wij zijn stof.

[p. 43]

 

De bloemen

 

Wij deden, doen en blijven doen alsof.

 

De zuil

 

Men noemt mij ‘zuil’ en bovendien ‘gebroken’.

 

De tombe

 

Mijnheer, hebt gij mijn adem al geroken?

 

Artikel 1

 

Zeg het met bloemen waar gebeden falen.

 

Artikel 2

 

Sla niet met stokken naar de nachtegalen.

 

Pieterson

 

Mijn werk is zwaar, maar straks zal ik mij laven;

 

Volg gij de gids en luister naar de graven.

 

De egoist

 

Zijn graf is zonder naam; alleen,

 

Zijn kinbak op de knieën

 

Zit hier een wezen gans uit been

 

Zijn navel te bespieën.

 

De spotter

 

Bestrooi dat vunze hoofd met as

 

En laat het rotten:

 

Zijn snuffelneus, zijn annenas,

 

Blijft spotten.

 

De lasteraar

 

Dek deze ook barmhartig toe,

 

Zijn ziel is bij de ratten;

[p. 44]

 

Zijn tong hangt als de tepel van een koe

 

Vol wratten.

 

De lafaard

 

Hier kroop de lafheid zelf in 't zand;

 

Wat kan zij nog begeren

 

Dan met een schenkel in de hand

 

De jakhalzen te keren!

 

De verrader

 

Waar blijft de strop waarom ik bid?

 

Ik raak nooit uitgebeden;

 

Alleen mijn baardje ligt sneeuwwit

 

Mij aan de wang en rust in vrede.

 

De trage

 

De mieren vluchten mij; alleen de pieren,

 

De padden en de slakken zijn mij trouw;

 

En toch had ik mijn eigen leefmanieren

 

En, als 'k mij niet vergis, zelfs kindren bij een vrouw.

 

Een dichter

 

't Is met mij op een sisser uitgelopen

 

En eindelijk op een kater;

 

Wie wil een stroom van verzen kopen

 

Voor slechts éèn druppel water?

 

Het graf van X

 

Mijn lot kan leren dat de leugen snel is,

 

Maar dat de waarheid, vaak gesmaald,

 

Nog altijd tijd heeft voor een Caravellis

 

En dan nog grif de leugen achterhaalt.