Spolia mundi

[p. 63]

Het paard

I

Waar is het paard, waar is de draver
En waar de ruiter, waar de hond?
'k Hoor 's avonds graag de doffe daver
Der hoeven aan de horizont,
Wanneer het briesend door 't gebladert'
In een galop de hoeve nadert...
Waar is het paard en waar de hond?

De wind steekt op; het bos wordt duister;
De berg bromt in zijn blauwe baard
En dreigt vervaarlijk met zijn kluister
Wie nu alleen is en te paard;
Waar is de ruiter in het schuimen
Van maan en rozen, wáár het pluimen
Van manen wit en witte staart?

[p. 64]

II

Langs de zilv'ren waterslinger
Der rivier op hare tocht,
Breed getrokken met een vinger
Door een waas van hitte en vocht,
Hingen, in hun lome gaarden,
Zomaar bruin op bruin getast
Als gebroken stukken aarde
Dorpen aan de einder vast;
En voorbij een lage hoeve
Waar de oneindigheid begon,
Sloeg een paard met vuren hoeven
Bloed en water uit de zon.