Spolia mundi

[p. 67]

Duiven

Niet om gewijd of ongewijd symbool
Houd ik van duiven, noch omdat op school
De duif me dikwijls als model moest gelden;
Men mag mij vrij de duivenmelker schelden:
Ik houd van duiven en wel even boud
Als gij, Anselm, van goede verzen houdt,
Mijn zus van paarden en mijn broer van honden!

Ik heb de duiven altijd duifs gevonden
Zoals de duivels duivels en de Duitsers dom;
Vraag, bid ik u, dus liever niet waarom
Ik duiven houd; waarom geen witte pauwen;
Of indien wit te wit is, dan geen blauwe;
Of waarom niet een groene papegaai!
De vóórkeur vraagt niet, Anselm, en is even taai
Als teder; láát me mijn gebreken
En, áls ik spreken moet, van duiven spreken
Want duiven en geen pauwen hebben 't mij gedaan:
De trippeldans en niet het trotse gaan;
De tuimelvlucht en niet de sleepgewaden
Dier schemerige prinsen langs de paden;
Het koeren en het spiegelen in de bron
En niet de rauwe kreet, de schrik van het gazon!

Indien 'k een Geest moest prijzen, zou ik prijzen
Hem die uit rozen, sneeuw en parelgrijzen
De duiven schiep: het kanten broekje wit
Onder het frakje dat, voornaam van snit,
Het borstje bloot laat en parmantig open,
Op pootjes als van bessen-sap bedropen
En dan in 't fraai en frank geheel die drang,
Dat voetenvier, dat vleugelenverlang!

[p. 68]

 

Zó, als 'k een Geest moest prijzen, prees ik Deze

 

Die in het oerbegin, in zo'n klein wezen

 

Het klaar-staan schiep voor - zeg maar - welke reis!

 

De duif gaat voor; - en dan naar 't paradijs!