Spolia mundi

[p. 81]

[IV] Arcadia

[p. 82]

[Arcadia, van herders en van fluiten]

Arcadia, van herders en van fluiten
Weleer 't gelukkig vaderland, gij waàrt;
Een ander licht sloeg bars aan onze ruiten
En wij ontwaakten sneeuwwit en bejaard
De pen paraat of 't potlood achter 't oor
Om over waan èn waarheid recht te duiden
In krant en boek en waanwijs kwispeldoor.

De droom bevroor; de fluit vermeed te schallen;
Het hart werd recht en wars; de nymph verjaagd
En door geen dichterbent meer overvallen
Moest wijken voor de mannelijke maagd
En wie daar nog iets liefs verzon lag buiten
Met huts en bluts soms in zijn rozengaard -
De dauw bevroor en stremde ook de fluiten.

Alleen op schouwen min of meer ontaard
Slaan Tityrs nog verliefde capriolen;
Maar ach hoe stram, de poppen staan verglaasd;
De dartele bok verdwaalde op kleuterscholen
Naast Neus en Teun en strijkt de baard verbaasd
Naar 't dier van Hok dat sik heeft nochte horens,
Naar 't gras van 't leesbord dat geen weigras is
Als 't weigras rond de stad der zeven torens...

Arcadia, gij werd de erfenis
Van pubers slechts en taalgeleerde beffen -
Geen feller hoon kon zoveel onschuld treffen!