Spolia mundi

[p. 92]

[Mijn voorhoofd staat met zweet en as beschreven]

Mijn voorhoofd staat met zweet en as beschreven:
Boven de ogen van een sneeuwwit vuur
Staat het, o avond, tot uw kus geheven;
De vogels klagen in het bleek azuur
En stemmen stijgen uit het dal der aarde.
Er is geen roep waarin 'k mij niet herken,
Geen klacht die mij niet allereerst bezwaarde,
Geen enkel heimwee dat ik zelf niet ben
Naar goudeilanden, witte koninkrijken
Als sneeuw gesmolten in een kinderhand,
Toen nog mijn leven sliep als water tussen dijken,
En nog mijn adem sloeg als golven aan een strand.
Het liefste ging teloor; herinnering wil keren,
Zwerft klagend om als een verschrikte zwaan;
Haar zang verbreekt de tijd, de wind speelt met de veren
En uit een hoge wolk ziet God mij donker aan...
Mijn voorhoofd staat met zweet en as beschreven
En boven de ogen van een kwijnend vuur
Houd ik het zwijgend naar Zijn kus geheven
Totdat ik overvloei in Zijn Natuur.