Spolia mundi

[p. 98]

[Ik had uw dag geroken en bij rozen]

Ik had uw dag geroken en bij rozen
Die wemelden aan menige trotse tronk
De balsem ingeademd van uw pronk
En u een naam gewijd, o nameloze,
Die gaat en komt; die wijkt voor vragende ogen
En plots verschijnt voor wie niet wacht of weet:
Met hoge tred en sierlijk opperkleed
En met de glans van hemelen omtogen...
o, Hoor mij aan, daar waar ge' u houdt verscholen
En de iris van uw blik mij tegenwenkt
Vanuit de dauwdrop die de hommel drenkt
In 't zuiver hart der blauwe bosviolen;
Geen schroom beweegt dit naderen en wijken,
Dit schuilen niet of helder handgeklap
Opeens der eksterroep uit dronkenschap
Van loverstruiken die van wind bezwijken, -
Maar willekeur, maar tyrannie van zinnen
Als gij 't onnozel schaap dat naar u blaat
Uw schelp reikt, maar de grauwe ezel slaat
Van wie uit zon en maan u lofzang spinnen.