Spolia mundi

[p. 110]

V

Niets wat voorbijgaat kan de hunker stillen
Der U gewijden; aardse liefde stuit,
Hoe zoet, hun opvlucht niet; hun maatloos willen
Streeft roekloos boven alle goeden uit
Tot U, in Wie, hoe weerloos nog gebonden
En loom van aarde, zij reeds ademen en zijn,
De dood niet achtend in de flitsende seconde
Van uwe zwarte, aardse Cherubijn.