Spolia mundi

[p. 116]

XI

In de armoe van mijn geest heb ik betracht
De jammerlijke leegheid mijner handen
En tot gebed hen voor U saamgebracht:
Scheppingen van Uw Geest, doch niet ten schande
Maar tot verheerlijking én tweelingbroers:
Erbarm u hunner om de allene gave
Van deze ziel die, wilde duif, haar koers
Uit hen neemt pijlsnel naar Uw verre Haven.