Sterren en dauw

[p. 52]

In kinderlijk aanschouwen

Wat waren dàt voor vreemde, verre dagen
Toen Gij nog o! zoo klein en onverklaard,
Een meisje maar, doch voor wie beter zagen:
Het dochtertje van God de Vader waart.

Geen wist van U het ongerepte leven,
Zoo diep hieldt Gij het schoon geheim bewaard;
Uw evangelie was nog niet geschreven,
Het wonder was nog vreemdeling op aard.

Doch wie U zag, kreeg eensklaps zee-blauwe oogen
En wie U hoorde, sprak voort wond're taal
En liep een dag-lang stil en ingetogen,
Want in zijn ziel daar zong een nachtegaal.

Wie aan U dacht, wou maar de klok gaan luiden;
Doch eerst moest komen klare Engelstem
En zoete Dienstmaagd zoeter konde duiden:
Het eerste klokje sloeg op Bethlehem.

God zelf heeft U een bruiloftslied gezongen
En Gij zongt Hem een welkomstlied, zoo schoon
Dat alle vogels van hun nestjes sprongen
En nu nog zitten droomen op dien toon.

[p. 53]

 

Wat waren dat voor vreemde, verre tijden?

 

Had toen de roos al naam en geurde zij,

 

Viel toen de witte dauw al op de weiden?

 

Ik weet het niet, ik ben alleen maar blij...!

 

 

 

Nu leef ik blij een blanke rij van dagen

 

En ga dan op een avond recht naar huis

 

En 'k loop maar stil... zoo bij me zelf te vragen:

 

‘Wanneer mijn ziel bereid is voor Uw huis.’