Sterren en dauw

[p. 66]

De Annuntiatie

Het was voor haar zoo doodgewoon gekomen
- als morgenwind in roerlooze boomen -
in de groote vrome stilte van een uur,
dat zij, gebogen over een oud scriptuur
zat - gulden schakel tusschen komend en verleden
nieuw paradijs en lichtende intrede -
onder een luifel of een rank portiek,
gelijk Angelico, fijn en angeliek,
dat in een klooster van Fierenze beeldde:
àl louterheid en prille morgenweelde.

Zooals, bij het uitgaan van eene kerk,
wijding van wierook en van goddelijk werk
hangt lang nog doomende in de kleeren, -
zóó rook Maria naar den Geest des Heeren
en naar dat òverfijn, welriekend bad
nadat zij van Hem ontvangen had -
Toen Zijn schaduw van haar was opgeheven
is zij nog wat stil schreien gebleven
en deed daarna weer met lied en lach
haar werk in huis, gelijk iedere dag.

[p. 67]

 

Maar dicht bij haar hart begon God te leven:

 

heel haar wezen kon soms inwendig beven,

 

want sinds den dag van hare verkondiging

 

leefde Maria in ééne verwondering,

 

in éénen droom van ongesproken geluk;

 

die brak geen medeweten van menschen stuk,

 

nòch willen weten met groot-oogig vragen:

 

voor wie zij wel een kindeke mocht dragen?

 

Al, zij wist klaar voor wie zij 't wonder droeg,

 

toen zij, een blinkende morgen vroeg,

 

lichte sandalen deed aan hare voeten,

 

de oude nicht in Karim te gaan groeten. -