Sterren en dauw

[p. 73]

De herders

De glorie des Heeren was over hun vleesch
en holle gelaten, geweken van vrees
nu zongen zij met jubelende monden
de weelde, goddelijk, die in hen òpbronde;
die maakte wel hun blanke harten krank.
Van overal nu nader kwam geklank,
melodieus en mild; een klare lente
van vogelen, muziek en instrumenten;
de wachter op de toren die de wereld zag
blies in zijn grooten horen al: 't is dag.

En 't was, - maar niet een dag als andere dagen -
de dag van God, waarin zijn oogen zagen,
vol milde weelde van welriekend licht,
doch kenbaar slechts voor 't innerlijk gezicht
der harten blank, waaraan zich God verklaarde:
de schoonste en de kortste dag der aarde.
En luidden verre klokken door dien dag
haar prille klanken en haar kinderlach.
Bloemige Engelen liepen over alle paden
af en aan, de wereld was ééne genade!

[p. 74]

 

Arme schaapherders hebben 't kind gevonden

 

en lachten met hun oogen en hun monden

 

om 't woordloos wonder van die milde knaap,

 

de oogen open al uit zijn eerste slaap;

 

zij lachten maar, en baden met gebaren,

 

of voor zóó schoon in hen geen woorden waren

 

en pareldikke tranen uit hun diepe

 

oogenbloemen, blinkend langs hun kaken liepen.

 

Ai, is wel 't allerbest gebed en lied

 

een mensch zijn ziel en gansche wezen niet?

 

 

 

Zij waren arm, maar elk had opgegraven

 

zijn schat, voor moeder en voor Kind een gave

 

van kaas, melk, voedzaam brood en wol

 

en later nog: de trouwe handen vol

 

van vruchten: appels, vijgen en olijven

 

voor heel de duur, die zij zouden verblijven

 

onder de herders in het lage huis...

 

Maar ginder reeds maakt de jonge dag geruisch

 

van horens, roepend vee en stroomend water...

 

het wordt al licht en lichter, het wordt later;

 

de flauwe winterzon komt op en zinkt,

 

het Kindje lacht reeds wanneer het drinkt.

[p. 75]

 

Het vredig vee loopt grazend langs de helling;

 

de herders doen elkander de vertelling

 

van Gods geboorte; de een den ander toont

 

het huisje aan de helling waar de stilte woont.

 

't Is al een oud verhaal, nimmer begonnen

 

en nooit voltooid, uit lief en leed gesponnen,

 

uit liefde allereerst. Het kindje groeit,

 

de hemel ademt waar de stilte bloeit...