Sterren en dauw

[p. 114]

Rond het kind

I.

God zelf is heerlijk uit de wolk gestegen
onder het lage dak
en heeft ontroerd zijn diepe zin verzwegen
waar niemand sprak; -
en in de stilte, zonder naam of teeken,
zit ademloos en strak,
de Moeder bij haar kind en kàn niet breken
wat God niet brak...

Maar vóór de dingen gingen spreken,
de dieren bij den voederbak,
hief God de hand op tot een teeken
en God sprak:
‘mijn Dochter, vóór het licht geboren,
mijn Moeder, onder allen uitverkoren...:’
en als het Kind wil schreien legt
hij 't teeder in de armen van zijn Bruid
en gaat en staat en hoort van verre:
hoe 't Kind zich gretig aan de Moeder hecht
en gaat dan groot naar buiten, naar de sterren, -
en zingt de nacht vol goddelijk geluid.

[p. 115]

II.

De Engelen

Zijn zij enkel stille oogen,
enkel lippen, wit en dicht,
van geheimen groot doorvlogen
en van eeuwig licht...?
vielen zij als bloemen vallen,
van een bloesemenden boom:
- legioenen, duizendtallen -
open uit een verren droom...?
en de millioenen monden
werden groote rozen ronden,
zongen herders een gedicht;
en millioenen bloemenoogen
stonden groot en onbewogen
in het wondervolle licht:...
en de oogen en de monden
trokken als een vreemd gezicht:
om het Kind een ongeschonden
kring van melodie en licht.

[p. 116]

III.

De Herders

Zijn glorie heeft hen niet ontsteld,
zij bonden hun sandalen,
zij wisten: dat wat licht ontwelt
weerlichten zal en stralen...
en oud zijn die verhalen.

Zijn stem klonk niet zóó groot en wijs
en zóó van God beladen:
de goede geur had reeds de spijs
van paradijs tot paradijs
en God had God verraden.

Zij wisten: dat als God eens kwam
hij als een kind kon komen...
toen hebben zij hun liefste lam
op hunnen arm genomen:
geen kind vergeet zijn droomen,
geen herder ooit zijn lam.

Dit eene heeft hen zéér verbaasd:
de glans om eigen slapen...
Zacht vee, dat langzaam in God graast,
zacht vee en zachte schapen;

En dit heeft hen het meest verblijd:
nu worden zij voor 't laatst verweid
en volgen zij den Herder,
van eeuwigheid tot eeuwigheid
en verder...

[p. 117]

IV.

De Koningen

Dagen en nachten eindloos omblauwen
hun eendere ijlende jacht,
van verre hoeven hebben honden en pauwen
hen een donkere groet gebracht;
niets zijn zij, niets dan een hoog, doodstil schouwen,
niets dan een dag en een nacht,
met niets dan een groot en roekloos vertrouwen
in niets dan een ster die niet wacht.