Voorjaar

[p. 27]

De merel.

De merel met zijn mooie mond,
Roept lief en luid door d' avondstond
Zijn vreugden nog te vieren; -
Zijn gouden hart is nog te zwaar:
Hij heeft nog hier, hij heeft nog daar
Een liedeke te lieren.

Op zon-vergulden tak ten troon,
Houdt hij zijn keel en kopje schoon
En schellend opgeheven;
En boven bosch en boomen luidt
Zijn klokje 't kwijnend daglicht uit
Door dal en diepe dreven.

En luider slaat en ongestoord
Zijn hagel-klare klinkklank voort
Dat 't klettert op de blaren,
Alsof zijn wezen, kloek en klein -
Eén sprankel maar - één springfontijn
Van louter paarlen ware.

[p. 28]

 

En 't relt omhoog en 't schalt omlaag:

 

Een zilver-wel, één klankenvlaag;

 

Als perelen die stuiten,

 

Die stuiten en herstuiten tot -

 

Zijn geel- en -gulden bekske bot -

 

De ooren ervan tuiten!

 

 

 

En heel de hemel rilt en staat

 

Als hij zijn zilv'ren spijkers slaat

 

In zijn azuren wanden -

 

Hij slaat van groot en koen geluk

 

De lichte, late wolken stuk

 

Die druppen op mijn handen...

 

 

 

En eensklaps - hoor wat zoet geluid! -

 

Zet hij zijn fijnste fluitje en fluit

 

Heel zacht door d' avondstonde; -

 

De merel bidt zijn avondbeê,

 

En met den vromen meester meê

 

Bidt al wat leeft in 't ronde...

[p. 29]

 

En plechtig speelt door dreef en droom

 

Van schemer wit en stilte vroom,

 

Een wijle een zoet gefluister....

 

Een slag! - en boven eemd en bosch

 

Valt plots de wijde hemel los

 

In avondlijken luister,

 

 

 

En dronken van dat wonder schalt

 

Hij uit zijn top en tuimelvalt,

 

Ik weet niet waar, in 't loover -

 

En hoog en ver en waar ik sta

 

Neurt aarde en huivre hemel na,

 

In eenen klanken-toover....

 

 

 

'k Weet niet bij wie der zeer en zoet

 

Gestemde zangers ik U moet

 

Gelijken, lieve meerle....

 

Uw keeltje smaakt naar 't paradijs

 

En 'k vind er geen, van welke wijs,

 

Zoo rijk aan peerlen, peerle!