Gedichten (2 delen)

[p. 8]

[6] Troost in de sterflykheit.aant.

De Son kan rysen, en kan daalen,

Naa 't daalen kan hy rysen weer.

Gelyk hy brenght den dach ter neer,

Zoo gaat hy dien vernieuwt ophaalen.
Maar als ik myne Sonnestraalen,

Van spiegeltjes, als glas, soo teer,

Eens neerduik, ik sie d'aard niet meer,

Maar blyf in Styxsche stroomen dwaalen.

Wat zou de nacht, die lange nacht

Den armen mensch wanhoopigh maaken,

Indien hy twyffelmoedich dacht,

Se nooit ten einde zou geraaken?

Maar 'k weet als jongst die Sonnepracht

Zal uitgaan, zal de myne blaaken.