Gedichten (2 delen)

[p. 334]

[195] Blaame van gemaakte schoonheit.aant.

Laat andren zyn geneegen,
Tot Juffers, fraai bereegen,
Om 't hoofd, met fyne parlen,
En diamente karlen,
Langs haair bestrooit, met poeder,
Van Ciprus minnemoeder.
Laat andren, met vermaaken,
Vry vryen, aan de kaaken,
Met rood, en wit bestreeken,
Tot deksel van gebreeken:
Of om wat mooi te schynen,
Wie weet, met wat fenynen?
Ik zal, zoo langh wy leeven,
De schoonicheit gegeeven,
Van's leevens aanbeginnen,
Alleenelyk beminnen.
Ik min 't eenvoudigh lyfjen,
Van 't tortelende wyfjen,
En niet het paauw geslachte,
Vol opgeblaasen prachte.
Ik min een maaghd, vol seeden,
Soet van bevallicheeden.
Ik min een simple vryster,
Onkundigh van valsch plyster,
En lieflik stinkende aschen,
Tot treurasch best te passen.
Ik acht noch eel gesteente,
Noch parlende gebeente,
Noch waarde van borduuren,
Noch andre dartle kuuren.
Sy is myn schoon, die 't waapen
Van schoonte is ingeschaapen.