Dagboekfragmenten 1940-1945

Ambtenares Rijksverzekeringsbank, 34 jaar - Amsterdam
26 Augustus 1944

- Dan hebben we persoonlijk een verzoek gekregen om ons aan te sluiten bij de illegale beweging. Eindelijk is mijn gebed van 4 jaar in vervulling gegaan en nu ik er voor sta, kan ik geen ‘ja’ zeggen. Want daar is Moes. Ik voel ook wel aan, dat het erg voor haar is, maar ik voel ook dat ik het doen moet, dat ik niet anders kan. Altijd heb ik gezegd hier doen ze niets en hier gebeurt niets en nu zou ik zelf de kans hebben en ‘neen’ zeggen? Het is moeilijk een beslissing te nemen; maar ik weet zeker dat ik er eeuwig spijt van zal hebben als ik het niet doe. Bovendien mag je anderen alles laten opknappen als je zelf mee kunt werken?

3 September

- Nu had ik de beslissing genomen en me vrij gemaakt van kantoor door ziekenverlof te krijgen (hulde voor deze medewerking) en nu kreeg ik de mededeeling dat het niet doorging. Wat is dat een afschuwelijke teleurstelling. Ik had me er al zoo ingeleefd en me al zoo los van alles gemaakt en nu dit. Dat komt zeker ook al weer door mijn hoogmoed want ik was er trotsch op na de oorlog te voorschijn te komen en dat dan iedereen zou weten, dat ik aan de bevrijding had meegewerkt. Al was het dan ook maar voor een paar weken. Want de oorlog gaat snel. Ze staan voor de grens van België en duitsland.

O, de ellende als ze hier zijn en dan nog weer niet daadwerkelijk mee te kunnen werken.

[p. 383]

4 September

- Voor mij is de oorlog afgeloopen. De Geallieerden zijn in Nederland en ik vecht niet mee. Ik heb geen armband.

5 September

- Wat heb jij gedaan nu de Geallieerden voor Dordrecht en Geldermalsen staan. Ik heb kopjes gewasschen en boodschappen gedaan.

Afschuwelijk, nu weer aan de kant te staan; weer niets te kunnen doen. O, waarom toch! Waaraan heb ik dit verdiend. Is het omdat ik me in gedachten al met mijn armband zag defileren als de strijd was geëindigd.

Ik overleef het niet. Dit worden weer de zwaarste dagen van de oorlog. Ik geloof niet, dat ik meer schrijf. Waarom mag ik niet mee vechten. Vier jaar lang heb ik naar deze ogenblikken gesnakt