Een eerlijk zeemansgraf

[p. 14]

Het einde

Vroeger toen 'k woonde diep in 't land,
Vrat mij onstilbaar wee;
Zooals een gier de lever want
Ik wist: geen streek geeft mij bestand,
En 'k zocht het ver op zee.

Maar nu ik ver gevaren heb
En lag op den oceaan alleen
Waar zelfs d'Acunha en St. Heleen
Niet boren door de kimmen heen
Voel ik het trekken als een eb,

Naar 't verre, vaste, bruine land...
Nu weet ik nergens vind ik vree,
Op aarde niet en niet op zee
Pas aan die laatste smalle ree
Van hout in zand.