Een eerlijk zeemansgraf

[p. 16]

Het veroordeelde vaartuig

Morgen, voor daglicht, zal ik langzaam zinken.
Nu, in den voornacht, houd ik doodenklage
Over de levenden die ik moet dragen,
Zelfs in hun slaap niet denkend aan verdrinken.

Hoe ver zij zich ook van hun kusten wagen,
Hun leven ligt in 't land, waar, onder boomen,
Voor huis, een vrouw stil van hen staat te droomen.
Hun verre reis verglimlacht tot een sage.

Hun zielen zullen uit de golven stijgen
Waarin hun zware lichamen vergleden
En als verdwaalde vogels even weiflen
En dan den weg teruggaan naar hun steden.

Daar zullen zij door 't lommer van den hof
Onzichtbaar zweven, soms nauw hoorbaar kreunen,
Des nachts wanneer de storm de oudste stof
Wekt, en de vaste grondvesten doet dreunen.

Mij, die lang duldde grooter lot begint:
Ontkomen korte golven, lossen wind,
Zal mij de zee omvangen en doordringen,
Bedwelmend tot zijn grootste diepten dwingen.

Wanneer hun lichamen mijn romp ontstijgen,
Voel ik mij licht en eindelijk gezuiverd.
Mijn leege ruim, mijn doelloos tuig doorhuiverd,
Dan de aandoening van het eeuwig zwijgen

Dat enkel in de oceanische afgrond heerscht
Waarin geen golven met hun wervelingen
Noch 't licht met scheem'ring weten door te dringen:
De wereld duister bleef als in het Eerst.