Een eerlijk zeemansgraf

[p. 32]

Zwartbaard

Stemme: Ay Ay Blackbird.

Het leven is geen shilling waard,
Wij wachten niet den dood bedaard
Maar stichten vast een hel op aard.
Ai, ai, Zwartbaard!
Zet een pot met pek te kook,
De luiken dicht, het ruim in rook,
Ai, ai, Zwartbaard!
Vrouwen worden op den tast gevonden.
En zij weten zelf niet wie haar schonden
Als de walm opklaart.

Geen schanddaad is zijn wroeging waard,
Daarom geen marteling gespaard
Leeraart Zwartbaard.
We schieten andren voor op aard,
Wat de hel voor ons bewaart.
Gul is Zwartbaard.
Wie een nieuwe foltring heeft gevonden
Wordt door Zwartbaard in een eereronde
Tot zijn Pair verklaard.

Wij zwoeren, om hem heen geschaard,
De voet op 't Boek, de hand op 't zwaard,
Trouw aan Zwartbaard.
Wat hij doet is welgedaan,
De heer, de schrik van de Oceaan,
Heil U, Zwartbaard!
Negers slaat hij met zijn vuist ten bloede,
Blanken schiet hij neer in blinde woede,
Door hun dood bedaard.

[p. 33]

 

Wij rusten, na een lange vaart,

 

Op 't eylandt van het Zwarte Paard;

 

't Rijk van Zwartbaard.

 

Wij slempen in de palmkreek voort,

 

Den ganschen dag, hij blijft aan boord,

 

Haat den landaard

 

Noodigt ons 's nachts uit in zijn kajuit en

 

Schiet ons onder tafel in de kuiten

 

Bij een slechte kaart.

 

 

 

Een vrouw met wie hij eenmaal paart,

 

Blijft daardoor levenslang ontaard,

 

Trouw aan Zwartbaard.

 

Hij drukte een blanke non aan 't hart,

 

Terstond werd zij van zonde zwart,

 

Zwoer bij Zwartbaard,

 

Van trappiste is zij nu geworden

 

Tot een parel der piraten-orde

 

Onze hulde waard.

 

 

 

Soms braakt de zee een vlam, een vloek,

 

Dan komt de Satan op bezoek

 

Bij vriend Zwartbaard.

 

Wij zien hem niet, maar ruiken hem,

 

En hooren 't gieren van zijn stem

 

Waar hij rondwaart.

 

's Avonds vedelt hij op 't want iets doffers.

 

Met de laatste doodsangst der slachtoffers

 

't Schip is fijnbesnaard.

 

 

 

Laatst zijn we in de Allerheilgenbaai,

 

Hoewel allang de onheilskraai

 

Om ons heen vloog,

[p. 34]

 

In 't centrum van een vloot ontwaakt;

 

Stomdronken in een drift geraakt

 

Die ons heenzoog.

 

Maar wij wisten van ons af te praten

 

Velen zochten naar hun ledematen,

 

Zwartbaard had alleen zijn baard gelaten

 

En hij miste een oog.

 

 

 

Spottend vroeg zijn lievlingsvrouw¹

 

Hoe hij voortaan heeten zou

 

Zonder zwartbaard,

 

Kaalkop, éénoog of cycloop?

 

Zij hield een vat gereed ten doop

 

Boven Zwartbaard.

 

Maar de zwaarverminkte bende loeide

 

Over bloed dat op de dekken vloeide;

 

‘Dat een afgeschroeide baard wel groeide.

 

Vooral bij Zwartbaard

 

Armen, beenen blijven ons ontbreken,

 

Maar de zwarte vlag wordt nooit gestreken,

 

Zwartbaard blijft.... Zwartbáard!’

1 De zwarte Non. (Zie pag. 33, vijfde vaers).