Een eerlijk zeemansgraf

[p. 49]

Rimboe

Ik leefde lang op de verlaten plaatsen
Waar blanken niet dan noodgedwongen komen
Aan smalle oeverzoom van breede stroomen
Die niet dan 't groen van 't woudgewelf weerkaatsen.

Als hoofd van een kolonie van melaatschen
Heb ik een zwarte nymph tot vrouw genomen,
Loop haast niet meer maar rijd soms in mijn droomen
Veerkrachtig met een friesche faem op schaatsen.

Er is hier niets meer dat mijn leven stoort
Hetzij de plaag van mieren en muskieten
En soms de vage haat aan 't vaderland,

Spijt dat ik onheil stichtte maar geen brand
Dat ik gemarteld heb en niet gemoord
Maar verder kan ik 't leven zeer genieten.