Serenade

[p. 36]

De Argeloozen

Aan alles onttrekken wij ons, niet aan 't verwijt
Dat we ontrouwen zijn en eervergeetnen;
Maar kunnen wij ons vrijwillig keetnen
Waar zooveel verten wachten, zoo wijd?

De nijveraars heeten ons dwazen, verblinden,
En voorspellen: het zal ons berouwen
Dat wij op zeeën en bosschen en winden
Als vrienden en eeuwige vreugden vertrouwen.

't Is waar dat wij roekloos de krachten verspillen
Waaruit zij een veilig leven maken;
Zij noemen ons droomers, maar wij waken
Over andere belangen en willen

Ons niets dat wereldsch is laten verbergen
Zoover als de zeeën de landen kussen,
De gedaanteverwissling van planten, bergen
En de glanzen en geuren daartusschen

Mede te leven, gespannen te trillen,
Geen lichtflits, geen golfslag ons laten ontgaan,
Zoo van onze trage gestaltnis ontdaan
Dat we eindlijk in niets meer van hen verschillen.

[p. 37]

 

De andren gelooven zich het leven te wijden,

 

Maar scheiden zich er, al wroetend, van af;

 

Zij denken zich lusthoven te bereiden,

 

Maar delven zich dagelijks dieper een graf.

 

 

 

Doch 't einde is hen licht: voor wanhoop gevoelloos

 

Maakt hen het gezin, in welks schoot zij sterven;

 

Ons wacht geen genademiddel: doelloos

 

Vergaan wij als wij niet meer kunnen zwerven

 

 

 

En kunnen nimmer vinden die even

 

Vaderlandsloos zijn om saam mee te wachten;

 

Wij komen misschien waar zij kort verbleven

 

Of gaan voorbij waar ze onzichtbaar smachten.

 

 

 

En dan wordt een stad ons toekomstig sterfoord

 

- In de woestijnen was het niet eenzamer -

 

Wij kunnen niet heen, denken daaglijks aan zelfmoord,

 

Maar veroudren in onverschillige kamer.

 

 

 

Vaak dwalen wij langs het aanlokkelijk water,

 

Waakzaam in een vaag ochtenduur,

 

Of hunkren met een kleumenden kater

 

Slapeloos bij een uitgaand vuur.

[p. 38]

 

De dag verschrikt ons; van een terras

 

Slaan wij 't voorbijgaan wezenloos gade,

 

Als waren wij van een verloren ras;

 

Wij blaadren in boeken aan de kaden.

 

 

 

Soms schenkt in 't laatste van den avond

 

Het toeval ons nog een vage vrouw;

 

Wij nemen het met geluk niet zoo nauw,

 

Voor liefdestormen te zeer gehavend.

 

 

 

Van al het schoon, weleer zwervend verworven,

 

Kunnen wij niets aan 't hart zoo vast drukken

 

Dat de dood het ons niet kan ontrukken;

 

Lang voor zijn komst zijn wij steenarm gestorven.