Soleares

[p. 5]

Eenzame Rit

Eenzaam reed ik over de verbrande heide
Waar de puinen der hoeven nog rookten
En de schimmen van dooden nog spookten.
Verschrikt sprong mijn paard soms terzijde.

Eindlijk stieten we op twee huizen, toen een pueblo
Waar men brood en olijven kon koopen
En de lucht uit een kookplaats deed hopen
Op een avondmaal van puchero.

'k Zat niet eenzaam in de avondstonde
Men kan met quichoa's niet praten,
Maar de samengezogen maté
Vormde een heet verbond onzer monden.

Maar dit duurde tot 't donker; dan waren
Ze als schaduwen weggeslopen
Om, hurkende achter hooihopen,
Als doodmoede beesten te slapen,

En niet om de vrouw op te sporen
Die mij in haar armen kon warmen
En dat stootgebed van de armen:
‘Heb mij lief’, al was 't huich'lend, verhoeren.

[p. 6]

 

Larrios, Dolores, Chiara,

 

Die voor eeuwig bij mij zoudt blijven,

 

Kom! 'k Heb behoefte aan Uw lijven

 

Méér dan een vervloekte aan Maria.

 

 

 

Geen blank lijf biedt zich in 't duister aan;

 

Wel is 't of de geest der pampa's spot

 

- Door wolkfloersen puilt de valsche maan -

 

Met den man die dwaalt vecht tegen 't lot.