Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 51]

Oceaannacht I

Aan 't eind der ruimte zonk het zonnewrak
In wolkenhorden, barstte achter dampen.
Het schuim van langgeleên voltrokken rampen
Brak weer naar 't donker golvend oppervlak.

En onophoudlijk droeg de branding aan
Den doodsstrijdzang, de laatste reutelingen
Der langzaam afgezonken schipbreuklingen,
Oog-open in groene afgronden vergaan.

Onkenbre drenkelingen dreven boven,
Gezwollen, dichtomwoeld met slijmge wieren,
Gelijkend op de afgrijslijke weekdieren
Waaraan zijzelve in leven niet geloofden.

Zij werden talrijk, brachten de besmetting
Over, dier nooit gestorven angst: dat leven
Niet is gegrond, alleen bovengedreven
Uit diepzee grenzende aan dood. Ontzetting

Vraagt of geen eiland de' eindevloed weerstaat,
En alle vastelanden raken vlot;
Met zieltogende ellendigen op een vlot
De laatste kiem van leven òndergaat.

[p. 52]

II

Een afgedreevne wankelde op de nok
Van een basalten doodkist, door de baren
Half blootgewoeld, waar groenlicht wier langs trok:
Na den dood lang diep doorgegroeide haren.

De steenwand beefde onder de bestorming
Van golven, die den nacht dreunend doordrongen;
Dan lichtte 't over handen, in misvorming
Uit draaikolken en scheepsramp opgewrongen,

En stijgen zij in wanhoops spits verstijfd,
Grijpt doodsverlangen aan wat overleeft,
Neersleurend al wat op bestaansgrond drijft,
Wat zelfbehoud als laatste noodzeil reeft.

Boven het vloedgeraas dreef een zacht schreeuwen.
Wel wilde het geloof in des doods rust
Het wijten aan den witten kreet der meeuwen -
Hùn menigt' sliep, verdoken in de kust.

Toen week het vasteland achter 't verschiet.
In duizlingwekkend zinken eerst bezwijmend,
Ontwaakte hij bevrijd in 't diepst gebied
Van de' oceaan, en vroeg al zijn geheimen.

[p. 53]

 

In onafzienbare slagorden stegen

 

De horden drenkelingen voor zijn staren:

 

Eerst die denzelfden nacht geronseld waren,

 

Dan de oudverdronknen die al jaren zweven.

 

 

 

Schepen, in vroegre zeeslagen gezonken,

 

Dwaalden nog immer groene diepten door, en

 

Het water stroomde in en uit de poren

 

Van de gebarsten en doorschoten rompen.

 

 

 

Nog lager stonden zachte grauwe bosschen

 

Steeds als van hoogen ouderdom te beven;

 

Er boven dreven uitgestulpte losse

 

Slijmwolken van nog vormloos plantdierleven.

 

 

 

In breede, uiterst flauwe flikkeringen

 

Kwam het gezonken leven stijgen, glijden

 

Uit alle diepten: de verwikkelingen

 

Van oudste, nauwlijks aangebroken tijden.