Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 195]

Ballade

Villon, Rimbaud, Verlaine, Du Plessys,
Verstooten, rein van roem, alleen behoorend
In 't heilloos gilde der Poètes Maudits,
Sinds uitgeroeid, verstrooid, welhaast verloren -
Vergeeft dat een, door rampspoed achterhaald,
Om hulp roept, radeloos uw naam doet hooren,
Terwijl zijn leven zinkt, zijn zingen faalt,
Tot troost uw grooter lijden heeft bezworen.

Villon, clerc, vagebond, in stage veete
Met 't burgerdom, benard door zijn gebod,
Met boeven, lichtekooien saamgerot,
Alleen op 't punt van rijmen vol geweten,
Hij stierf van dorst bij klaatrende fonteinen,
Vond voor liefde ontucht, voor paleis een krot.
Zijn leven kende uitdagende refreinen:
Hij keerde de aard den rug toe van 't schavot.

Verlaine sleepte voort zijn lijdensketen
Van zonde aan straf geschakeld zonder slot,
Heeft den hem toegewezen tijd gesleten
In beurtgezang van lust en zucht naar God.
In de gevangenis, bij 't stomp verkwijnen
In 't dranklokaal, of op een kil terras,
Voelde hij als wroeging vol verwondring schrijnen
Waarom voor hem geen plaats op aarde was.

[p. 196]

 

Rimbaud, op allen, ook zichzelf gebeten

 

Als op de' aartsvijand, strijdend tegen 't lot

 

Van den met spot gekroonden, smaad gesmeten,

 

Tusschen de menschen wild verdwaalden God,

 

Liep storm door steppen, steden en woestijnen,

 

Gevloekt, geschuwd door 't rechtgeaarde ras,

 

Leerde in verlatenheid en helsche pijnen

 

Dat er voor hem geen plaats op aarde was.

 

 

 

Du Plessys, door zijn oud verbond vergeten,

 

Verzwegen, onderdrukt door 't plomp complot

 

Van intriganten, door de hunkring tot

 

Luidruchtge' en lucratieven roem bezeten,

 

Ontbeerde stoïsch en verteerde in 't reine

 

Heimwee naar 't onbereikbare Hellas.

 

Hij wist op hooge rhythmen weg te deinen

 

Vanwaar geen plaats voor hem op aarde was.

 

 

 

Weet, gij die in hun geest nog moet verschijnen,

 

Voor ramp te zijn geboren. Neemt dit lot

 

Niet op u! Breekt de lier! Weet te verdwijnen.

 

Maakt uw bestaan dat nergens hoort, weer vlot,

 

Stroomafwaarts drijvend met de goede Lethe.

 

Geen lied meer. Geeft gehoor aan haar refrein.

 

Over uw leven spoelt de vloed. Vergeten

 

Zult ge eer dan echo's van nachtregens zijn.