Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 205]

De Bezoeker

Ik zie een huis, hoog als een zwaluwnest
Tegen de helling van de laatste rotsen;
De schaduw valt naar 't land, rood gloeit het West,
Terwijl de golven al in 't donker klotsen.

De man is bruin, de vrouw schijnt schoon en blank,
De landwind wordt al scherp, is soms nog streelend;
De man leest strak, de vrouw trekt van een rank
Wat blaadren af en peinst, er stil mee spelend.

Een man komt, zware netten op zijn nek,
Van zee. Zijn schaduw aan hun voeten
Doet hen opzien; hij staat aan 't hek
En weet niet, zal hij verder gaan of groeten.

Maar even later zit hij naast de vrouw
Als derde, die er altijd is geweest,
Trekt tot zich al haar diepbewaarde trouw,
En de ander zit en bukt, en duldt, en leest.