Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 248]

Ode

Het leven was dwingend goed.
Ik heb wild genomen
Uit stroomenden overvloed:
Er was geen ontkomen.

Maar eenmaal raak ik vermoeid
Van al deze dingen,
Als 't gebloemt' dat bedwelmend bloeit,
Als de vrouwen die dwingen

Uit liefde, door wellust, om trouw.
Ach, ieder omstrenglen
Is slechts een snikken van rouw
Om 't genot der englen.

Geen troost geeft lichaamspracht;
De volledigste naaktheid
Is niets dan een glanzende klacht
Om grootre volmaaktheid.

Maar 'k zal uit zinnendwang
Mij wel eindlijk bevrijden
En, glimlachend, eeuwen lang
Droomleven leiden.

[p. 249]

 

Ik vond in de leege woestijn

 

Steeds een fata-morgana

 

Waar een geluksland moest zijn.

 

Ontvang mij, Nirwana!