Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 362]

Pacifique

't Schip is door schelpzeer aangetast.
Zijn buik spleet open aan een rif;
Een stortzee, 'n schok en 't zat gestrand -
Maar 't scheepsvolk moordt geheim vergif.

Teerwant, geblaakte ra en mast
Vraagt vlam. Eén vonk maar! Warrge toorts -
Daaronder broeit al stille brand
Feller dan angst: de gele koorts.

Op zeventien graden Zuiderbreedte
En honderdtwintig Westerlengte,
Waar zee en ruimte 't land vergeten,
Zijn zij gedreven in de engte

Van de onbegrijplijk stille plek
Waarover de eeuwge deining golft! En dorst
In woestenijen water! Schor
Steent de équipage op 't blaakrend dek.

En een klimt in het kraaiennest,
Waanzinnig, steekt het want in brand,
Krijscht: ‘Beter snel dan traag verbrand!’
Terug valt zijn verkoolde rest.

[p. 363]

 

't Vuur kruipt neer. Alleen golven blusschen.

 

En de bemanning moordt zich, wild

 

Van doodsangst en verstikking tusschen

 

Brand, water en serene stilt'.