Graf-Schrift
Als Rachels doode lijf by Ephrath wiert begraven,
Soo richte, boven't graf, haer Iacob, hoog in top,
Een heerlik, en een schoon gedacht'nis-teken op,
Waer door, van tijt tot tijt, haer lof moght hoge draven.
Mijn staet en brengt niet mee, dat ik opregt iet groots;
Nochtans so moet ik iet, voor mijn Bemind', oprichten
't Geen klein, en groote, lang hier na, wel moge stichten
En elk gedenken doe, met nut, aen d'uer des doods.
Sy was een jonge Vrouw, van vier-en-twintig jaren,
In 't groeyen van haer jeugt, in't bloeyen van ons Echt;
Sy heeft my onverwagt; en haest adieu gesegt,
Na't tweede Houw'liks jaer, en na haer tweede baren.
Sy was my lief, en waerd, om al haer deugt, en lof;
Sy was seer dienstig voor haer jonge teere spruiten;
Een ieder mind' haer hier. Dit alles kon niet stuiten
Het wreed gewelt des doots, die 't alles leght in 't stof.
O mensche, gaet niet weg, of wilt hier wel op letten.
Doch merkt gy't aen, of niet, de dood volgt even ras;
Hy vraegt niet, of't u komt te on-pas of te pas.
Maer salig zijnse, die haer werk daer steeds na setten.
Soo dee mijn Echt-genoot, die hier begraven ligt.
Sy sagh de Doodtemoet, gelijk een blijde Bode,
Die uit dit jammerdal, in 't Paradys haar noodde.
Geloof, met spoed'ge boet, verstompt de doot sijn schigt.
|
|
Auteursrechtvrij