Gallerije ofte proef van syne dichtoeffeningen

[p. 5]

4. Andromeda, van de rots verlost:
Door Stokade.

Resoluta catenis,
pretiumque & causa Laboris. Ov. 4. Metam.

Perseus spreekt:

ANDROMEDA! vergun, dat ik dijn sachten hand
Van dit hard' yser vry⁺: het monster is verslagen,

En dobberd hier, met doorgekorven' ingewand.

Reyk toe. gy sult, in plaats van' yser, peerlen dragen.

Schaam u voor Perseus niet. hy slaat sijn oogen ne'er

Om die niet, met de glans der naakte leedematen,

Te quetsen. ween ook niet; o schoone, ween niet me'er!

Dwingh doch de droefheyd, en de schaamt', u te verlaten,

T'hert my te volgen. eer k' den slinkerhand ontsla,

Betaal mijn arbeyd (ah!) met dees', ANDROMEDA!

+ T' Stuk is te sien, alhier, in het Huys van ... 'T Verhaal hebben gemelde schrijvers; doch Manilius op het aangenaemste. Vreemd is het dat Lucianus (in't Gesprek der Nereïden) haar aan een paal steld; en Perseus haar, de voeten op sijn handen nemende, van de klippen laat af daalen. Dit sou niet bevalligh sijn in een Afbeeldinge; gelijk het vechten op het peerd tegens alle Dichters is.