Gallerije ofte proef van syne dichtoeffeningen

[p. 39]

27. De stervende Moeder, van Aristides:
Aen G. Lairesse.

nec tamen moriens adhuc
Deponit animos. Sen. Troad.

HIer geeft m' een bange stad aan'svyands grom ten besten.

Het staal vereend sich met het vuur,

En berst door 't stuyvend puin der afgestormde vesten.

Het volk betaald den we'erstand duur.

Ginds storten borgers en soldaten.

De wraak en moord sijn uitgelaaten;

Soo dat het bloed dit stuk beroofd

Van schoont', en alle verven doofd.

O Aristides! wien heeft niet uw' konst bewoogen:
Doch, op de voorgrond toond gy meest wel uw' vermogen.

Daar ligt een flaauwe Moeder⁺ neder,

(Misschien, soo daadelijk eerst we'euw) geboord int hert.

Sie! sie den suygelingh! hoe teder

Kruipt hy se naar, en lacht, onnoosel, om haar smert.

De Moeder poogd hem af te keeren,

Al sterft het hert, noch leefd het moederlijk gemoed)

En, met haar witten hand, van haare mam te weeren,

Dat het, voor melk, niet intrekk' schuymend' bloed.

Ja, schijnt noch krachten te vergad'ren

Om 't bloed te stutten in de doorgekorven' ad'ren.

+ Plinius beschrijft, heel kort, doch krachtigh, dit stuk van dien Thebaanschen Konstenaar. De Schryvers van onse eeuw prijsen het ook volmondigh, als K. Vermander, in sijn Leersaam Dicht, Junius, 3. B. cap. 4. art. 4. Hoogstraten, 3. B. cap. 8. gevende hem de eer, als die allereerst de hertstochten en beroeringen des gemoeds in sijn tronien heeft vertoond.

[p. 40]

 

Helaas! hoe wonderlijk verrukken ons de verven,

 

Vermenght, gebrooken, geschakeerd,

 

En, aartigh, op den doek gesmeerd!

 

Dus kan een goed pinceel ons meenigmaal doen sterven;

 

Wanneer het sich aan Treurstoff' bind,

 

En, met bebloede schilderyen,

 

Verwekt en schrik, en Medelyên.

 

O meesterstuk! waarin een Moeder lessen⁺ vind,

 

En leerd, hoe sy niet moet begeeven

 

Haar jongen kroost, ook op den oever van haar leeven.

+ J. Vos, willende bewijsen dat de schilderyen ook konnen stichten en leeren, segt van hetOordeel, geschilderd door den grooten Michaël Angelo:

Hier preektmen door pinceelen.

Even als Dan. Heinsius van de Emblemata Horatiana, geteekend door Oct. Venius (op welke die van het Konst genoodschap van Nil volentibus arduum seer nette Byschriften gemaakt hebben) besluytende dus sijn Puntdicht:

Hactenus humanâ sapientia voce locuta est;
Nunc primum humanâ pingitur illa manu.