De minnende siele

[p. 27]

Avgvstvs.

Den meesten troost is vande boeren,
De vruchten in de schuer te voeren.

Al het gheen' ghy hier sult saeyen
In verdriet, en sonder troost,
Moet de liefd' op't leste maeyen,
Dat sal wesen uwen ooghst.

[p. 28]

Schriftver.

De ghene die saeyen met traenen, sullen maeyen met blijdtschap. Ps. 125. v. 5.

Sy ghinghen, ende weenden, uytwerpende hare saeden, maer sy sullen komen met blijdtschap, draghende hare schooven. Ps. 125. v. 6.

Van nu voortaen sal den gheest segghen, dat sy rusten van haren arbeydt, want hare wercken die volghen haer. Apoc. 14. 13.

Exempel,

WAt vreught, ende troost op 'tleste van haer leven hebben die Godt oprechtelijck hebben bemindt, bewijsen ons de exempelen van verscheyden stervende Heylighen.

1. Als den Coningh David stierf van dorst, ende dat/men hem toe bracht het water uyt de fonteyne van Bethlehem? naer het welcke hy verlanght hadde, en heeft het selve niet willen drincken, maer opghedraghen aen Godt, om te thoonen sijne liefde tot hem.

2. De salighe Eleonora à S. Spiritu, die noyt anders als water en dronck, ende nochtans altijdt wat over liet in haren beker, ghevraeght zijnde, waerom sy dat dede? andtwoorde: In dat weynigh water, 'twelck ick niet uyt en drincke, offere ick mijn-selven

[p. 29]

gantschelijck op aen Godt segghende: Heere, dit water offere ick u gheerne op, ende soude u gheerne opdraghen alle de rijcken, ende rijckdommen des wereldts, indien sy in mijne macht waren. Rho. Exemp. virt. lib. 7. c. 7.

3. Joannes Berchmans bewaerde van al wat-men hem voor-stelde om t'eten altijdt, het welck hy meynde het beste te wesen, voor Godt. In vita.