Weeën in de nacht

Ervaringen van een vroedvrouw

[p. 36]

14 Het verhaal van Anna

Om halfvier gaat de pieper. Het is Anna. Vorige week tijdens het spreekuur heeft ze me schoorvoetend verteld over haar enorme angst voor de bevalling. Zij heeft haar hele leven grote schaamtegevoelens gekend wanneer ze voor iemand anders bloot moest zijn. Ook voor haar eigen man heeft zij tijdens het vrijen last van enorme schaamte. Ze vrijen daarom altijd in het pikkedonker. Hij is de enige die dit probleem kent en kan er heel liefdevol mee omgaan. Omdat ze ook last heeft van vaginisme (kramp in de vagina tijdens het vrijen waardoor de daadwerkelijke gemeenschap heel moeilijk is) ziet ze als een berg tegen de bevalling op. Ze wil eigenlijk het liefst een keizersnede om zo haar abnormale schaamtegevoel en vaginisme te omzeilen. Ik begrijp dat hier een enorm probleem achter schuilgaat en realiseer me dat het nu, zo vlak voor de bevalling, te ver voert om hier echt diep op in te gaan. Ik beloof haar dat wanneer ze echt een keizersnede wil, ik daarvoor zorgen kan. Ik vraag haar alleen om hier pas tijdens de bevalling definitief voor te kiezen. Het lichaam is vaak veel wijzer dan de angstige geest. We praten hier een hele tijd over en uiteindelijk spreken we inderdaad af dat ze pas tijdens de bevalling beslist wat ze gaat doen. Ik verzeker haar dat ik haar besluit aan de andere verloskundigen zal doorgeven.

[p. 37]

Vier weken later heb ik weer dienst als Anna belt met weeën om de drie minuten. Ik hoor aan haar stem dat ze al een heel eind is. Eenmaal bij haar thuis ligt zij verscholen onder het dekbed en zegt niets. Als ik haar begroet en naar de harttonen wil luisteren, slaat ze me weg. Ik zeg haar dat ik een inwendig onderzoek wil doen, niet in de laatste plaats vanwege een eventuele keizersnede. Maar Anna schreeuwt me de kamer uit, zegt dat ze thuis wil blijven en alleen wil bevallen, zonder mij en zonder haar man. Ze heeft nu heel krachtige weeën en vangt ze goed op. Haar man zit bedremmeld aan de keukentafel. Ook hij mag de kamer niet in en kijkt me wanhopig aan. Als ik weer de kamer binnenga, jaagt ze me wederom de keuken in. Ondertussen hoor ik aan het gesteun dat ze persdrang krijgt. Plotseling krijg ik een idee. Aan een spijker in de keuken hangt een sjaal. Ik bind de sjaal voor mijn ogen om mijn hoofd en besluit dat ik deze bevalling ‘blind’ ga begeleiden. Als ik geblinddoekt binnenkom en zeg dat ik haar niet kan zien, is wonderbaarlijk genoeg vanaf dat moment alles goed. Ze weet dat ik haar begrijp en haar probleem zal respecteren. Voor mij is een bevalling op de tast geen enkel probleem. Na 25 jaar bevallingen heb ik mijn ogen eigenlijk niet echt meer nodig. Aan de geluiden hoor je precies wat er gebeurt. Kees blijft in de keuken en luistert ingespannen mee. Daarna gaat alles in een stroomversnelling. Anna krijgt de ene perswee na de andere en voelt zich vrij. Met de sjaal om mijn hoofd begeleid ik de rest van de bevalling. Ik ben zelf verbaasd over de simpelheid van deze oplossing en heb een enorme binnenpret over de koddigheid van de situatie. Mijn collega's zouden me hier eens moeten zien! Maar de bevalling loopt ondertussen als een trein. Anna heeft geweldige persweeën en zit op de baarkruk. Af en toe roep ik iets tegen Kees in de keuken. Dat het goed gaat en dat de harttonen prima zijn! Al na dertig minuten voel ik een stukje van het hoofdje met natte haartjes tevoorschijn komen. Voor het laatste stukje gaat ze op mijn aanwijzing weer zelf op bed liggen. Daarna wordt al snel de kraaiende baby geboren! Ik vraag na een paar minuten of Kees nu ook mag binnenkomen. Niet voordat ze zich weer heeft toe-

[p. 38]

gedekt. Kees kijkt zijn ogen uit en kan niet stoppen met snikken. Hij heeft voor zijn gevoel geen seconde van de bevalling gemist en is zo blij dat het op deze manier toch is gelukt. Na twintig minuten tover ik de placenta onder de dekens vandaan. Ik kan goed met mijn vingers voelen dat Anna niet gehecht hoeft te worden. Wat een bof! (anders had ik die sjaal toch echt even af moeten doen.) Het is haar gelukt! En hoe! Daar moet champagne op gedronken worden!

De volgende dag kom ik langs om over de bevalling na te praten. Als ik de slaapkamer binnenloop, slaat Anna de dekens plotseling van zich af en zegt: ‘Kijk Beatrijs, ik heb er geen last meer van, het is over!’ En inderdaad, daar ligt ze dan, in vol ornaat, helemaal in haar blootje! Dat is het moment waarop ík volschiet en mijn tranen niet kan bedwingen. Zes weken later komt Anna op het spreekuur voor een nacontrole. Ze ziet er goed uit en meldt met trots dat ze nu ‘bloot’ met het licht aan met Kees in bed kan liggen. Wat na twaalf jaar psychotherapie niet is gelukt, heeft deze bevalling spontaan voor elkaar gekregen! Anna vertelt dat de bevalling haar heeft bevrijd van een diepe angst en ik kan niet anders dan haar geloven. We praten nog een tijd na over de kracht van de bio-energetische processen en hoeveel onbewuste wisselwerking er tijdens de bevalling tussen het brein en de rest van het lichaam plaatsvindt. Het vertrouwen in haar lichaam op het moment van de bevalling was enorm. Die kracht heeft haar op dat cruciale moment van haar oude trauma genezen.