56 Verrukkelijke lasagneschotel
Mijn man Roel had heerlijk gekookt en de hele familie zat klaar voor het avondeten toen plotseling de pieper ging. Weeën om de drie minuten. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik de vrouw op de achtergrond kreunen. Het was duidelijk: ik moest onmiddellijk uitrukken. Vreselijk, want je hebt honger en je gezin vindt het ongezellig en vervelend. Maar je moet, er zit niets anders op. Je hebt dan twee keuzes: chagrijnig worden, of niet! De beste keuze is natuurlijk om in zulke situaties nooit chagrijnig te worden. Die flexibiliteit moet eigenlijk de beroepsgrondhouding zijn. Als je opgeroepen wordt: direct stoppen met waar je ook mee bezig bent en gaan, zonder gemopper. Dus scheurde ik even later in mijn auto naar die mensen en al snel was het leed eigenlijk alweer geleden. Bij aankomst waren ze dolblij dat ik aankwam. Tijdens het inwendig onderzoek bleek de vrouw nog maar vijf centimeter ontsluiting te hebben. Het kon dus nog uren gaan duren. Maar het was er gezellig en ik zei tegen haar man dat ik razende honger had. ‘Oh’, zei hij, ‘ik heb vanmiddag toevallig een geweldige lasagneschotel gemaakt, heb je daar zin in?’ Terwijl zijn vrouw onder de douche ging staan, opgelucht over mijn aanwezigheid, kwam hij trots aanzetten met een verrukkelijke lasagne. De wijn ging open en nog geen halfuur
Auteursrechtelijk beschermd