Poëzy

De eerstgeboren in Egipten sterven.

DAt gaet eerst recht aen 't hart: nu nypen eerst de slagen;

Nu raekt het vleesch en bloed; het eerstgeboren kind

Vergeld zyns Vaders schuld, die, roekloos en verblind,

Zich tegen God verhard, onbuigzaem voor zyn plagen.

Egipten smelt in rouw, en galmt van grouwzaem klagen.

Het hartenweé neemt toe, en maekt elk als ontzind,

Omdat men, huis aen huis, het zelfde jammer vind,

Daer 't slaefsche Gozens volk geen deel aen heeft te dragen.

Verstokte Faraö, die negenmael, zoo trots,

U tegen God verhieft; wat doet u nu zoo plots

Verandren van gedrag; zoo moedeloos versagen?

Waer toe zoo veel gewelds van plagen uitgestaen,

Indien gy eindlyk buigt? eerst bad men u om 't gaen;

Nu valt u 't gaen te lang, nu moet men 't volk verjagen.