Jeftaes roekelooze gelofte.
WAt roekelooze drift om Ammon te overwinnen,
ô Jefta, strydbaer Held, verbystert u de zinnen,
Dat gy u dus aen God, met een' zoo dieren eed,
Zoo roekeloos verbindt, en gansch u zelf vergeet!
Gy zult, dus luid uw woord, met vrolyk welbehagen,
Zoo God van Ammon u de zege weg laet dragen,
| |
Opofferen aen Hem, met dankbaer lofgeschal,
Al 't geen zyn keur, het eerst, u doen ontmoeten zal.
Zie daer, de zege is uwe, en Ammons magt gebroken;
De smaed is van uw huis gewend; uw volk gewroken.
't Gaet wel, de Godvrucht waekt, en ziet naeukeurig toe,
Welk 't eerste voorwerp zy, dat zynen pligt voldoe.
Maer, hoe! wat vreemd geval! de Veldheer, bleek bestorven,
Vervloekt zyn' grootsten dag: en acht zich zelf' bedorven.
Wat 's de oorzaek van dien rouw? och! och! ik zie 't; zyn kind,
Dat zich, door vreugd genoopt, in dezen optogt vind,
Koomt reiende voor uit, met trommlen en schalmeien;
Om, met de zegeprael, haer' Vader in te leien.
ô Dochter! keer te rug; breng Vader niet in nood.
Och! ze is van vreugde doof, en huppelt naer heur' dood!
ô Jefta, nu is 't tyd, gy, die zoo roekloos stofte,
Ziet uwen wensch voldaen; voldoe nu uw belofte.
Och! Hoe verwenscht ge uw' wensch! Hoe droevig is uw lot,
Misdadig voor u zelf', of trouwloos voor uw God!
ô Mensch, die in uw drift, uit Godvrucht, vaek vermeten,
Zoo dikmaels, in uw' wensch, uw krachten hebt vergeten,
Merk hier, hoe God, tot straf, de wenschen laet geschien,
Om 't onbezonnen hart zyn dwaesheid te doen zien:
En leer, in uw gebrek, uw wenschen zoo bepalen,
Dat gy 't beloofde aen God, blymoedig, kunt betalen.
|
|
Auteursrechtvrij