Poëzy

[p. 155]

Aen den haan,
dienenden den verlochenenden Petrus tot bekeeringe.

GRootmoedig, edel Dier, sieraed der tamme veugelen,

Luidruchte, wakkre boô van 't nadrend morgenlicht,

Wiens pluimenglans en kuif voor goud, noch purper, zwicht;

Kraei nu triomf, en steek uw kam op; klap uw vleugelen!

God zelf gebruikt uw kreet, om Petrus te beteugelen,

In zyn verlochening, van meester, eer, en pligt:

Kraei, kraei, ja kraei nog eens: want anders valt hy ligt,

En raekt voor eeuwig vast gekneld in helsche beugelen.

Stouthartig Dier, hoe wierd uw hoogmoed toch gesnuikt

Besefte gy het lot, waer toe gy waert gebruikt,

En hoe uw nachtgeschrei een Godspraek kon verstrekken.

't Is eer voor u, maer roem voor God', dat uw geschal

Door Hem gebezigd werd, by Simons zwaren val,

Om, uit den zondeslaep, zyn' vriend in tyds te wekken.