|
| |
| |
| |
Bespiegeling van des verkoren zondaers staet.
WAt was 'er toch voorheen, by my, dat 's Bruigoms hart
Zoo zeer, in myne keur en liefde, had verward?
Myn Vader was van 't kroost der heillooze Amorieten,
Die alle ontzag voor God, alle eer en deugd, verstieten.
Myn Moeder zonder schaemt', 't Hetitische gespuis,
Kwaedaertig, boos en stout, was 't siersel van haer huis.
Myne ouders, in den aert ontbloot van teêr gevoelen,
Gewoon, in 's weerelds oog, met groot misbaer te woelen,
Verwierpen my, op 't veld, als een' misslaegden dragt,
Uit hoerenzaed geteeld, ontydig voortgebragt.
Hier lag ik, arm en naekt, van alle zorg ontheven;
Men had myn lichaem niet gezuiverd, noch gevreven;
Maer, in de onreinigheid der moederlyke smet,
Gelaten, zoo het was, rondom met bloed bezet.
Dus lag ik, tot een walg, op 't veld, te zieletogen,
Als 't heilig Hemeloog, met dezen smaed bewogen,
Dit heilwoord, over my, dus uitgesproken heeft:
‘Verachte Vondeling, dat ge in uw bloede leeft;
‘Ja leeft in myne gunst, gereinigd van de vlekken,
‘Die dezen smaed, in u, voor God en mensch, verwekken.
| |
| |
‘Myn liefde zal, voor u, den dood zelf, tegenstaen,
‘Schoon, die u baerde, dus haer' zuigling liet vergaen.
Dus werd ik opgebeurd, en, als een kind van weelde,
In 's Heeren gunst, gekweekt, terwyl ik vrolyk speelde
Voor 's Heilands wakende oog, dat my steeds gade sloeg,
En, voor myn' teedren geest, liefdadig zorge droeg.
Maer, in myn eerste jeugd, eens aen my zelf' gelaten,
Ten proeve van myn kracht, waerop ik stout, verwaten,
Myn' Heiland uit het oog, en alle ontzach, verloor,
Geraekte ik, onbedacht, verbysterd van het spoor,
In een vermaeklyk oort, zoo 't scheen, vol zoete weelde,
Terwyl de dartelheid my alles groot verbeeldde.
Dit raekte ik vrolyk door, als in een oogenblik.
Maer, als ik my bedacht, bevond ik my, vol schrik,
In 't breede en woeste ruim van ongebaende wegen,
In naerheid van den dood, waer door ik bang, verlegen,
Wel zag, dat myne keur zich leelyk had vergist,
Terwyl ik, by my zelf', noch raed, noch middel wist.
Een gryze nevel deed my, 's nachts, van kou, verstyven,
Daer ik, in 't open veld, en zonder dak, moest blyven.
Terwyl de heete zon, by dag, met haren gloed,
Het teêre vel verschroeide, en, als met tanig roet,
Den bloessem myner jeugd, in 't eerste groen, verzengde,
En een opdrachtig rood in rosse rimpels mengde.
Een lydelooze dorst verteerde sap en kracht,
En deed my, hopeloos, bezwyken, buiten magt.
Toen riep ik uit: ‘ô Wee, dat ik de Bron van 't leven
‘Zoo achteloos verliet, en my dus heb begeven
| |
| |
‘Tot dezen dorren steen, die vocht, noch water, houd,
‘En ieder een' misleid, die op den schyn betrouwt!
‘Ach! mogt slechts eene drop van die versmade gaven,
‘Die 'k roekloos heb verspild, myn heeten dorst nu laven!
‘Ach! vond ik iemand, die, met meêly aengedaen,
‘My weêrbragt op den weg, dien ik ben afgegaen!
‘Wou Jezus, die voorheen, door zyne zuivre weelde
‘My liefkoosde, en gelyk een Kind van minne, streelde,
‘Als slaef of huurling my nu in zyn' dienst doen gaen.
‘En met het overschot van zynen disch verzaên!
‘Ik ben my zelf' een walg, onwaerdig boven allen,
‘Dat, op zoo vuil een ziel, zyn zuiver oog zou vallen.
Dus kwynde ik ongetroost, in tranen en geween,
Wanneer my onverhoeds, myn Heiland weêr verscheen.
Geraekt van myn geschrei, en, met myn' staet bewogen,
Zag hy my gunstig aen, met teêr ontfermende oogen.
Zyn glans bestraelde my, met een' genadegloed,
Myn' misstand dekte hy, en wiesch my met zyn bloed.
Hy gaf, uit teêrheid, my zyn eigen vleesch tot spyze,
En leed voor my den dood, zyn liefde ten bewyze.
Hy bragt my weêr in 't huis zyns Vaders, dien hy bad
Voor myne ziel, die hy, tot Bruid, verkoren had.
De bruiloft werd vernieuwd, en zy, in plegtgewade,
Verscheen daer, in haer jeugd vernieuwd, door zyn genade.
't Geheugen van dien dag, die haer zoo heeft verheugd,
Word heden weêr ververscht, door een volmaekte vreugd.
Zy gaet haer' Bruîgom weer, aen zynen disch, ontmoeten.
't Lust haer, met diep ontzag, vol liefde, hem te groeten.
| |
| |
Te hangen aen zyn' mond, te liggen in zyn' schoot,
Te deelen in zyn gunst; te nuttigen zyn brood.
En zoo zy dronken, van zyn liefde, mogt bezwyken,
De hoede van zyn gunst zal nimmer van haer wyken.
ô Liefde, sterk my toch, door uwe myrrhe en thym!
Uw kracht verkwikke my, als ik, uit teerheid, zwym!
Wat woorden zyn 'er toch, om zulk een liefde teken,
Als myn herboren ziel gewaer word, uit te spreken!
Wie 't eeuwige begrypt, van 's Hemels liefdemagt,
Spreek' haere grootheid uit. 't Faelt onze tonge aen kracht.
|
|
Auteursrechtvrij