Bevestiging van het voorgaende.
MAer hoe is dan 't besef, waer in de mensch zich vleit,
Als of de heerlykheid der wondre hemellichten
By zyn uitnemendheid, voor Gods gezicht, moest zwichten,
Niet een bedorven waen van bystere ydelheid?
Neen. Schoon de mensch, weleer, het voorwerp van Gods liefde,
En, naer zyn beeld gevormd, verloor, door snood gedrag,
De reine onnozelheid, die 't heilige gezach,
Van Gods gerechtigheid, met smaed en ontrouw, griefde;
En, zonder straf, niet kost voor 't eeuwig oordeel staen;
Gods goedheid evenwel, Volmaekt in mededoogen,
Door 's menschen val, geraekt, en tot genaê bewogen,
Vond zelf het middel uit, om hem van straf te ontslaen.
Doch, om dit wonderstuk, ook heilig, te volbrengen,
Werd 't eeuwige geheim, van Gods besluit, verklaerd,
De af hanklyke natuur verwisseld in haer' aert.
God moest zyn heilig zaed, in menschen vleesch, gehengen.
| |
Nog meer: zyn Liefdezoon moest Borg zyn, voor de schuld,
En 't eeuwige gewicht, van Gods vervloeking, voelen,
Bestryden hel en dood, en dus Gods wraekvuur koelen.
Totdat, door zynen dood, de vloekstraf was vervuld.
Ga nu, en vergelyk den glans der hemellichten
By 's menschen heerlykheid, voor wien Gods eigen Zoon
Geen' helschen smaed ontzag, en aftrad van zyn' troon:
En zeg, wat schepsel, voor dat schepsel, niet moet zwichten.
|
|
Auteursrechtvrij