Het dor geboomte in levend groen veranderd.
Hoe dor scheen onlangs nog dees boom, geheel ontbloot
Van bladeren, van knop, en bot, als waer hy dood,
Die nu met lieflyk groen, en welig in zyn bloeien,
Een' aengenamen geur rondom zich heen doet vloeien,
Gekoesterd door de zon, de vocht, en warme lucht,
Die alles zetten doet, tot een gewenschte vrucht,
Terwyl het lommergroen, in 't heet saizoen, kan strekken,
Om vogel, mensch en vee, op 't aengenaemst te dekken.
Zoo is het met den mensch, in zyn' bedorven staet,
Waer in hem vrucht, en vreugd, gelykelyk verlaet;
Terwyl hy, als een stronk, ontbloot van geest en leven,
Ten prooi, van dood, en vier, staet dorrende te sneven.
Maer koomt Gods geest hem eens, in 't wenschlyk lentsaizoen,
Met vocht van hemeldauw, en Jezus bloed, besproên,
En wil de Heilzon voorts hem koestren, door heur stralen,
Dan mag zyn ziel, verkwikt, een' nieuwen adem halen;
Dan ziet men haast den stronk, met levend groen, versierd,
Dat, welig in 't geloof, met edle vruchten, tiert,
Die, tegen al 't geweld van storm en onweêrvlagen
Gedekt, en wel voorzien, tot malsche rypheid slagen.
|
|
Auteursrechtvrij