Op de rot, een' vuilen, verzopen karreman.
IS 't wonder, dat de Rot, die altyd smookt, en zuipt,
Schier heen vloeit, waer hy gaet, en door zyn kleêren druipt?
Hy leeft voor heden slechts, en denkt geenszins op morgen.
Zyn paerd geleid hem t' huis, en zal hem drank bezorgen.
Maer zie, hoe 't arme beest, zoo lam, en zoo verminkt,
Moet werken, dag op dag, schoon 't op drie beenen hinkt.
't Krygt slagen voor zyn loon, en voor zyn voeder vloeken.
't Moet, langs den weg, zyn kost, of in het duin, gaen zoeken.
Want, schoon 't zyn meester had, het was hem zeker leed.
Zoo anders dan voor drank een penning wierd besteed.
Het beest moest, als zyn baes, Jenever zwelgen kunnen,
Dan zou hy 't, als zyn maet, ligt nog een slokje gunnen.
Nu plaegt hy 't als een beul; maer bleef het ros eens dood,
't Was best voor 't arme beest, maer Rot had dan geen brood.
Indien ik eens een' mensch mogt by een beest gelyken,
'k Zou, van dit schoone paer, dit billyk oordeel stryken,
Dat dit verlamde beest, hoewel geen stuiver waerd,
Is beter dan zyn baes, het vuilste dier op aerd.
|
|
Auteursrechtvrij